Belanda Goreng (gebakken Nederlander)

Sms aan mam: 'Prachtige eilanden, idyllisch hier!! Wel veel zee.. Houden jullie het tsunami-alarm in de gaten?'

Kerst 2004 in Aceh - noord Sumatra - staat zelfs bij veel Nederlanders nog duidelijk in het geheugen gegrift denk ik. Aceh ligt hier niet ver vandaan aan dezelfde zee. Net zoals het eigenlijk onzinnig is om je meer zorgen te maken om een vlucht dan een autorit, is het natuurlijk ook belachelijk om je zorgen te maken over tsunami's zodra je op het strand staat. What are the odds.. Toch maakt de lange boottocht vanaf het vaste land - bij elkaar opgeteld zo'n 4u - richting een zwerm van piepkleine eilandjes ons wat zenuwachtig.
Het feit dat dit eiland praktisch onbewoond is - slechts de kok, 3 bouwvakkers, wij en duuzend kokosnoten - en dat er geen enkele boot aanwezig is, draagt ook niet bij aan een veilig gevoel. Tot slot van rekening vertelt de kok ons de eerste avond zijn verhaal over hoe de tsunami in Aceh zijn familie 11 jaar geleden heeft overvallen, hoe hij zelf 2 uur voor zijn leven heeft moeten zwemmen en een groot deel van zijn familie is kwijtgeraakt..
Toch is deze plek de lichte paniek helemaal waard; dit is de mooiste zee, aan het mooiste strand gevuld met de mooiste palmbomen die ik ooit heb gezien. En het beste gedeelte is: het is helemaal van ons! - banyak islands

Algoed, het laatste blog eindigde op Bali, en we hebben niet stilgezeten!

Onze nacht in kuta was zoals we hem verwacht hadden; veel geschreeuw op straat, opdringerige proppers die je met misselijkmakende shotjes proberen hun tent in te lokken en een oneindig aantal dronken Australiërs die bij/in bosjes van de tafels vallen. 1 avond lol gehad, de volgende ochtend direct uitgecheckt, next!

Na een korte - en prachtige- stop in Balangan beach, zuid Bali, kwamen we terecht in Ubud. Ubud is ongeveer het tegenovergestelde van Kuta; hier komen alle doorgewinterde health freak hippies om de hele dag rauw voedsel te eten (wie heeft ooit bedacht dat dat zo gezond voor je is) en aan tarwegras smoothies en vitamine shakes te lurken. Het 2e soort mens dat je daar tegen komt zijn de stiekeme feestbeesten die proberen op te gaan in de atmosfeer van Ubud door mee te doen aan de veel te dure gezonde broodjes en ochtendsessies yoga, maar ‘s avonds toch in een van de weinige barren te vinden zijn. Dit terwijl de rest van de stad naar bed gaat om
10u, weekend of geen weekend... De dag erna moet natuurlijk weer vroeg gestart worden met bodyclansing....
Waar je ook komt, iedereen praat braaf mee over gezonde eiwitten (heh?) en vitamine verdubbelaars (heh?). In de restaurants hangen bordjes als; 'we dont have WiFi, talk to each other'..

Bij ons hield het gezonde gedoe op bij 1 fruitsap en 1 ochtendles yoga vergezeld door een krom 78jarig vrouwtje uit Amerika; zo leek onze downwards facing dog tenminste nog ergens op. ‘s Avonds gewoon weer pizza met bier ;) wel zaten we in ubud echt in het schattigste Balinese huisje dat je kan verzinnen. Foto’s volgen!

Ubud ligt tussen de prachtige rijstvelden, dus hebben we 2 dagen uitgetrokken om rond te scooteren. We waren in Java al gewaarschuwd voor de corrupte politie in Bali, en de 2e dag was het raak: 'mag ik jullie internationale rijbewijs zien?' (Mag ik even vragen, wie heeft zo'n ding wel?) 'Niet dus. Of ik neem jullie scooter in beslag
en jullie kunnen mee naar het bureau, of jullie tellen nu 500.000Rp (+/- 40euro) neer' ik: 'kunt u dan in ieder geval een bonnetje voor me schrijven?' Mijn vraag werd beantwoord met een chagrijnige stilte die bevestigde dat deze agent waarschijnlijk nog voor we weg konden rijden het geld in zijn eigen zakken zou steken..

Vanuit ubud zijn we per discoboot afgereisd naar de Gili-eilanden, waar we alle 3 echt een beetje verliefd op zijn geworden! Het fijne aan de eilanden is dat er geen auto's en scooters mogen komen. In plaats daarvan heb je op straat te vrezen voor je leven door alle paard-en-wagen taxi's en locals die niet weten hoe ze moeten fietsen ;) het geringel van alle verschillende bellen en de afwezigheid van motorgeluid maakt direct al een erg uitnodigende sfeer. Zowel in ubud als op Gili hadden we het gezellige gezelschap van Kai, een Duitse jongen die we eerder op Java
hadden leren kennen (vraag Elvire maar naar meer verhalen;)). Kai had net zijn duikcursus afgerond en stelde ons die avond voor aan Tupac; een Franse
duikinstructeur waarvan we pas na 3x vragen geloofden dat dat niet een nickname, maar zijn officiële naam was. Samen met Tupac en een fotografe die vrijwillig mee wilde, hebben we toen de volgende ochtend met z'n allen een introductieduik gedaan; we waren direct allemaal verkocht! Wat is duiken fantastisch! Het voelt zo vrij om je op alle dieptes door het water te kunnen bewegen en het is fascinerend om zo onderwater te kunnen ademen! An en ik besloten dat we onze Padi wilden gaan halen, El besloot - ondanks dat ze volgens Tupac een natuurtalent was - dat het toch wat aan
de dure kant was en ze haar geld beter in haar surfcarriere kon steken;).

Hoe enthousiast we ook waren, dat betekende wel opeens dat er de komende 3 dagen naast het duiken gewoon GESTUDEERD worden..! En Tupac was streng, hij heeft ons hard aan het werk gezet; 'genoeg slapen en geen alcohol binnen 8u voordat we gaan duiken!' Dat was moeilijk te combineren met de ontzettend leuke feesten die er elke avond op de gili's zijn. We hebben 1 avond nog geprobeerd Tupac zelf dronken te voeren om onder onze ochtend theorieles uit te komen, maar tevergeefs; met een flesje water in de hand wist hij zich netjes op tijd uit het feestje te wurmen en voelde wij ons
verantwoordelijkheidsgevoel dus ook trekken: hup, op tijd naar bed...

Na 3 dagen hard werken (vonden wij in ieder geval!;)) hadden An en ik ons examen: 98%, hoppaaa! Padi binnen!

Toen was er eindelijk tijd om met z'n 3en lekker te genieten van de prachtige stranden en snorkelplekjes (schildpadden!!:D ) van Gili Trawagan. We wisten dat we Lombok als volgende op de planning hadden staan, maar konden ons niet goed losrukken van de gili-eilanden. Om te voorkomen dat we onze gehele reistijd daar door zouden brengen zijn we na een week met pijn in ons hart op de boot naar lombok gestapt.
Gelukkig lag door voor ons het volgend stukje paradijs te wachten: Kuta Lombok - totaal anders dan het gelijkgenaamde stadje op Bali.

Hoe verder je in Indonesië naar het oosten reist, hoe dunner bevolkt en minder toeristisch het wordt. Kuta is het surfwalhalla van Lombok; een rustig plaatsje aan het strand, waar alle verveelde surfinstructeurs bij de surfshops rondhangen en kinderen van 4 tot 12 jaar uit alle macht proberen hun moeders zelfgemaakt armbandjes te verkopen. Daarnaast is het
gevuld met laid-back toeristen die daar komen on te surfen. Onze surflessen bevielen zo goed dat we ons plots in een lichte identiteitscrisis bevonden; zijn we nou duikers of zijn we nou surfers? Door onze groeiende vriendschap met de 1.50 nepblonde surfinstructeurs Martin, Tonny, Dana, Jack sparrow, Holy moly en Edi besloten we maar het laatste, voor nu in ieder geval dan!;) net zoals op Gili is het in Kuta iedere avond feest, en onze nieuwe vrinden waren elke avond consequent op dezelfde plek in dezelfde status te vinden; met flessen whiskey op de grond voor de surfshop.




Vanuit deze basis namen zij ons elke avond mee naar een ander strandfeestje met telkens dezelfde fantastische (hmm..) livemuziek. Terwijl wij in NL over het algemeen schuw zijn om in de spotlights te staan, blijkt het op Lombok normaal te zijn om vaker op de avond de microfoon over te nemen, op het podium door de band heen te gaan staan dansen of op z’n minst de aandacht te trekken (bij serieus gebrek aan zang- en danskunsten) door de microfoon standaard te stelen en een playbackshow op te voeren. Alhoewel, ik vraag me af of dit typisch iets van Lombok is: eigenlijk klinkt dit precies als mijn Indische oom Archie.. he oom ;)
Opnieuw hadden we een plek gevonden die moeilijk was om achter te laten. Uiteindelijk werd de knoop toch doorgehakt: we gaan naar Sumatra! We vlogen direct de volgende ochtend.

Sumatra heeft me tot nu toe aan een stuk door verbaasd. Het is hier zo mooi! De eerste paar dagen zijn we door de jungle getrokken bij Bukitt Lawang om orang oetangs te bezoeken en hebben we een nacht in de jungle geslapen (poging gedaan om te slapen), heel gaaf! Daarna zijn we met dezelfde groep van de jungle trek doorgereisd naar Berastagi om een vulkaan te beklimmen. Doordat het stadje naast een actieve
vulkaan ligt had het een bizarre sfeer: ‘s avonds regende het as en de volgende dag was de totale stad ondergedompeld in een grijze vacht.

Vanuit deze grijze stad belandden we uiteindelijk op de hemels blauwe Banyak eilanden waar we heerlijk onthaald werden; Op het moment dat ik van de boot stap, stapt er naast mij een Indonesisch meisje van 5/6 jaar op de kade. Ze heeft een blondbruine bob en een Whoopi Goldberg brilletje. Ze draait zich naar mij om, opent haar armen wijd en roept in vloeiend engels: ‘ welcome to my paradise!!’


Mijn handen zijn moe van het schrijven dus het zou goed zijn om het hierbij te laten....maar dan zou ik teniet doen aan de laatste plek waar wij ondertussen zijn beland terwijl ik maar door en door aan het schrijven ben: Lake Toba!

Deze plek is eeuwen geleden overgenomen door de Batak people: een volk uit het noorden van Thailand en Myanmar die daar verdreven zijn door de Mongolen. Lake Toba lijkt een totaal andere wereld dan de rest van Sumatra, zowel door het verschil in natuur als het verschil in mensen/cultuur. De Bataks zijn voor 98% Christelijk wat sterk afsteekt tegen de rest van het islamitische land. Niet om die reden, maar wij mogen de Bataks so far enorm! Het zijn erg open mensen met veel gevoel voor humor. Uiteraard heeft elke buurt zijn buurtgekken: de eerste avond dat we hier uit eten gingen kreeg een Nlse jongen woorden met de restaurant eigennaar. Voor we het wisten werd de achtervolging ingezet waarbij er zowel stenen als driewielers door de lucht vlogen – gelukkig kon Ruud hard rennen. Toen de eigenaar terug kwam lopen riep hij woedend tegen ons: If I see him, I kill him! Batak people eat people, you know?! Dat heeft hij waarschijnlijk onthouden van de kinderverhaaltjes van zijn vader: canibalisme is een oude traditie van de Bataks. Goed, beetje oppassen dus wat er soms op het menu staat...

Over 3 dagen vliegen we naar Vietnam. Vanaf daar houd ik jullie weer op de hoogte, nu ga ik lekker naar bed ;)

Liefs!