Mzungu
Door: Stef
Blijf op de hoogte en volg Steffie
05 November 2014 | Tanzania, Moshi
Weer aan de andere kant van de wereld, in een bedompt computerlokaaltje van de Kilimanjaro Medical University, ben ik voor jullie aan het zwoegen op mijn eerste Afrikaanse blog! ;)
Geneeskunde studeren was niet een van mijn kinderdromen. Echter sinds ik geneeskunde studeer is het wel 1 van mijn dromen geworden om in ziekenhuizen in Afrika te werken. Ik weet niet waarom Afrika speciaal zo trekt; het is niet zo dat ik het idealistische, narcistische idee heb dat ik hier de hele wereld kan redden en ze over 100jaar tientallen standbeelden van mij in verheven poses terug kunnen vinden. Ik denk dat het me trekt om de 'kunst' van geneeskunde te leren in een ziekenhuis die niet alle beschikbare middelen heeft; behelpen met wat er is, tevreden zijn met wat er wel mogelijk is.
Nu mag ik 5 weken lang 1 van mijn dromen leven, in Tanzania :D Ik zal jullie een 1e indruk geven van het ziekenhuis door mijn ogen:
1) bedwelmende geuren - een combinatie van volgepropte ziekenzalen en een sterke Afrikaanse geur; afrikanen gebruiken hier geen deo of geurtjes en hebben een opvallende lichaamsgeur, althans voor 'mzungu' (buitenlanders). Het is niet zo dat het stinkt, het blijkt gewoon een kwestie van gewenning te zijn (no comments.. ;))
2) volle gangen - overal waar je in het ziekenhuis loopt zitten patiÎnten op de trappen te wachten om geholpen te worden (of tevergeefs te wachten tot ze vanzelf beter worden). Het idee dat ik van een Tanzaniaans ziekenhuis van te voren had, blijkt helaas niet anders te zijn dan verwacht.. Omdat de zalen
vol zijn, m.n. bij chirurgie en orthopedie, liggen er ook mensen op stretchers in de gangen. Het braaksel van de patient dat de opvangbak gemist heeft loopt door onder het bed van zijn buurman, en het bloed dat uit de open hoofdwond van overbuurvrouw komt drupt langzaam in het katoen van haar stretcher.
Door de volle gangen is er bijna geen ruimte over om te lopen - vooral met volle voorraadkarretjes - en de kans dat je iemand met je jas raakt en zo infecties verder verspreid door het ziekenhuis is 100%.
3) katten bij general surgery - naast de chronisch zieke patienten en de patienten die na behandeling in het ziekenhuis blijven wonen (kost geen geld = schoner dan thuis) heeft ook een familie katten zijn thuis gevonden op deze afdeling. Drinken doen ze uit de gootstenen, en wat ze eten wil ik liever niet weten..
4) kakkerlakken bij ochtendbriefing - toen ik net even zat te sukkelen op een stoel achterin de ochtendoverdracht waar overigens niets van te verstaan is, heeft een kakkerlak mijn voeten 5 minuten achtervolgt (tot groot vermaak van afrikaanse collega's). Ik was weer wakker.
5) fantastisch leerzame dag - laten we dingen wel even in context zetten: ik heb net twee ontzettend leuke en leerzame dagen op de kinderafdeling achter de rug! Dr. Nadim heeft bij elke pt de tijd genomen om me uit te leggen wat er gaande was en door de verschillen in behandeling tussen Tanzania en NL kwamen we tot mijn verbazing tot hele interessante discussies!
Sinds ik aangekomen ben in Moshi ben ik nog bijna geen moment alleen geweest. Marieke (NL neuroloog) en Marco (ICTer en vriend van papa) hebben me direct de eerste dag aan wat voor mij voelde als de totale stadsbevolking van Moshi voorgesteld en later die dag had ik mijn 2e vuurdoop: vrijdagavond is stapavond en dus
verzamelden alle uitwisselingsstudenten zich in 1 van de studentenhuizen op de Docters Compound. Dit werd mijn introductie aan nog eens 20 nieuwe reizigers/medici waarvan 4 mijn huisgenoten zijn de komende maand. Zoals bijna alle expats hier zit ik in een huis op de Docters Compound; er passen 7 mensen in het huis met prachtige tuin en ruime woonkamer, maar we zitten nu slechts met zn 5en: 4 Zweedse (aaibare) jongens, en ik! De jongens doen fysiotherapie en kunnen daarmee elke dag een halfuur later beginnen (grrr).
Alle studenten hier vangen ekaar ontzettend op; het was dus een warm welkom in een prachtig warm land; en dan ben ik nog niet eens buiten de stad geweest!!
Dit is pas de eerste week op de kinderafdeling van een hele maand die nog mag komen, en er zijn al veel leuke plannen voor deze week (volleybal toernooi tussen expats) en dit weekend ontstaan.. so more story yet to come!
Kwaheri!
oh btw: mn Afrikaanse nr voor wie wil bellen :D +255 786 242 709
Geneeskunde studeren was niet een van mijn kinderdromen. Echter sinds ik geneeskunde studeer is het wel 1 van mijn dromen geworden om in ziekenhuizen in Afrika te werken. Ik weet niet waarom Afrika speciaal zo trekt; het is niet zo dat ik het idealistische, narcistische idee heb dat ik hier de hele wereld kan redden en ze over 100jaar tientallen standbeelden van mij in verheven poses terug kunnen vinden. Ik denk dat het me trekt om de 'kunst' van geneeskunde te leren in een ziekenhuis die niet alle beschikbare middelen heeft; behelpen met wat er is, tevreden zijn met wat er wel mogelijk is.
Nu mag ik 5 weken lang 1 van mijn dromen leven, in Tanzania :D Ik zal jullie een 1e indruk geven van het ziekenhuis door mijn ogen:
1) bedwelmende geuren - een combinatie van volgepropte ziekenzalen en een sterke Afrikaanse geur; afrikanen gebruiken hier geen deo of geurtjes en hebben een opvallende lichaamsgeur, althans voor 'mzungu' (buitenlanders). Het is niet zo dat het stinkt, het blijkt gewoon een kwestie van gewenning te zijn (no comments.. ;))
2) volle gangen - overal waar je in het ziekenhuis loopt zitten patiÎnten op de trappen te wachten om geholpen te worden (of tevergeefs te wachten tot ze vanzelf beter worden). Het idee dat ik van een Tanzaniaans ziekenhuis van te voren had, blijkt helaas niet anders te zijn dan verwacht.. Omdat de zalen
vol zijn, m.n. bij chirurgie en orthopedie, liggen er ook mensen op stretchers in de gangen. Het braaksel van de patient dat de opvangbak gemist heeft loopt door onder het bed van zijn buurman, en het bloed dat uit de open hoofdwond van overbuurvrouw komt drupt langzaam in het katoen van haar stretcher.
Door de volle gangen is er bijna geen ruimte over om te lopen - vooral met volle voorraadkarretjes - en de kans dat je iemand met je jas raakt en zo infecties verder verspreid door het ziekenhuis is 100%.
3) katten bij general surgery - naast de chronisch zieke patienten en de patienten die na behandeling in het ziekenhuis blijven wonen (kost geen geld = schoner dan thuis) heeft ook een familie katten zijn thuis gevonden op deze afdeling. Drinken doen ze uit de gootstenen, en wat ze eten wil ik liever niet weten..
4) kakkerlakken bij ochtendbriefing - toen ik net even zat te sukkelen op een stoel achterin de ochtendoverdracht waar overigens niets van te verstaan is, heeft een kakkerlak mijn voeten 5 minuten achtervolgt (tot groot vermaak van afrikaanse collega's). Ik was weer wakker.
5) fantastisch leerzame dag - laten we dingen wel even in context zetten: ik heb net twee ontzettend leuke en leerzame dagen op de kinderafdeling achter de rug! Dr. Nadim heeft bij elke pt de tijd genomen om me uit te leggen wat er gaande was en door de verschillen in behandeling tussen Tanzania en NL kwamen we tot mijn verbazing tot hele interessante discussies!
Sinds ik aangekomen ben in Moshi ben ik nog bijna geen moment alleen geweest. Marieke (NL neuroloog) en Marco (ICTer en vriend van papa) hebben me direct de eerste dag aan wat voor mij voelde als de totale stadsbevolking van Moshi voorgesteld en later die dag had ik mijn 2e vuurdoop: vrijdagavond is stapavond en dus
verzamelden alle uitwisselingsstudenten zich in 1 van de studentenhuizen op de Docters Compound. Dit werd mijn introductie aan nog eens 20 nieuwe reizigers/medici waarvan 4 mijn huisgenoten zijn de komende maand. Zoals bijna alle expats hier zit ik in een huis op de Docters Compound; er passen 7 mensen in het huis met prachtige tuin en ruime woonkamer, maar we zitten nu slechts met zn 5en: 4 Zweedse (aaibare) jongens, en ik! De jongens doen fysiotherapie en kunnen daarmee elke dag een halfuur later beginnen (grrr).
Alle studenten hier vangen ekaar ontzettend op; het was dus een warm welkom in een prachtig warm land; en dan ben ik nog niet eens buiten de stad geweest!!
Dit is pas de eerste week op de kinderafdeling van een hele maand die nog mag komen, en er zijn al veel leuke plannen voor deze week (volleybal toernooi tussen expats) en dit weekend ontstaan.. so more story yet to come!
Kwaheri!
oh btw: mn Afrikaanse nr voor wie wil bellen :D +255 786 242 709
-
05 November 2014 - 17:36
Joyce:
Hé schat, wat een belevenis weer!!!!
Of de (lichaams)geuren gaan wennen, zou je aan Fon moeten vragen. Die vond onze mzungu - (of hoe heet dat ook weer in het Thai) lucht niet te harden!
En tja, dat de omstandigheden niet te vergelijken zijn me een Nederland ziekenhuis, dat wist je al wel. Daar ging je juist voor: één van je dromen.
Ik hoop dat we nog vele verhalen mogen meegenieten, via je blog en straks als je weer bij ons bent. Dat dat laatste voor jou nog maar heel lang mag duren,
kus! -
05 November 2014 - 21:10
John (Pa):
4 Zweedse "aaibare" jongens?! -
09 November 2014 - 20:10
Niels:
Hey Steffie!
Cool! Heb je al lang niet meer gesproken!!! Wist niet dat je naar Tanzania ging!
Wat een ervaring! Veel plezier daar!
Groet Niels
-
17 November 2014 - 16:09
Amber:
Avonturiertje,
Ben er weliswaar 12 dagen te laat achter gekomen (had je je blog niet even kunnen doorgeven?), maar fijn om te horen dat je goed bent ontvangen! Heeeel fijn dat er andere uitwisselingsstudenten zijn met wie je je ervaringen over de o-zo-andere gang van zaken in het ziekenhuis kunt delen.
Veel plezier, en leef je droom!
xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
